“Do I attract you? Do I repulse you?” De eerste woorden van Grace Kelly weerspiegelen perfect de meningen over de Libanees/Engelse artiest, die met zijn ‘Life In Cartoon Motion’ niemand onberoerd laat. Er worden vragen gesteld bij zijn stemcapaciteiten, bij zijn relevantie, bij zijn originaliteit. Hoewel bijna geen enkele recente band meer echt origineel klinkt, wordt net Mika verweten dat hij een flauwe imitatie is van Freddy Mercury en/of Robbie Williams. Hoog tijd dus om de criticasters van repliek te dienen.
Met de hopeloze verkeerssituatie is het haast onmogelijk te voorspellen of je het voorprogramma van een optreden zal halen. Neem daarbij nog de belachelijke parkeermoeilijkheden in Vorst en u begrijpt waarom wij verbannen worden naar de nok van een eivol Vorst-Nationaal wanneer het voorprogramma al aan zijn laatste nummers bezig is. Het geluid zit wonderlijk genoeg vrij goed vandaag, al komen de bassen, zoals steeds in deze betonnen bunker, van alle kanten op je afgeëchood.
Tijdens de pauze krijgt het publiek nummers voorgeschoteld die meer dan de helft van de aanwezigen enkel kent van covers of samples uit de nieuwste hiphopnummers. Toch stammen behoorlijk wat toeschouwers van een vroegere generatie en zijn ze al dan niet vergezeld van hun (vaak nog erg jonge) kinderen. Gewoon maar om aan te tonen dat Mika een generatie-overschrijdend fenomeen is.
Wanneer de zaallichten worden gedoofd, veren alle aanwezigen recht om een glimp van de held van de avond op te kunnen vangen. Het podium wordt rijkelijk verlicht met kleurrijke neons achteraan en feestelijke peertjes kriskras over het podium gehangen. Centraal achteraan staat een reuzegrote kartonnen boom, van waarachter steeds opnieuw de meest vreemde creaturen en voorwerpen tevoorschijn worden gehaald. Nog even moet het publiek geduld uitoefenen terwijl de aanwezigen er met Dolly Partons Nine To Five op gewezen worden dat ze de dagelijkse sleur even achter zich mogen laten. Met een uit een wereldbol spattende danseres wordt de spanning opgevoerd en uiteindelijk klinken de eerste noten van Relax (Take It Easy).
Wat meteen opvalt, is dat de man moeiteloos en erg zuiver de hoge noten haalt die sommigen op zijn album zo charmeren en anderen de bomen in jagen. Bijgestaan door een vierkoppige groep (gitarist, bassist, toetsenist en een kleine, maar erg felle drumster) klinken de nummers erg goed. Op basis van slechts één album een volledige show presenteren, is geen sinecure. Toch slaagt Mika daar quasi moeiteloos in met behulp van de nodige kunststukjes. Tijdens Big Girls (You Are Beautiful) is er de reusachtige opblaaspop, die samen met enkele fraai uitgedoste volslanke meisjes die uit het publiek geplukt zijn illustreert dat het schoonheidsideaal erg relatief is. Maar er zijn eveneens confettikanonnen, op vuilbakken uitgevochten drumduels, enzovoort. Hoogtepunt op theatraal vlak is wel het schimmenspel dat voor eerste bisnummer Lollypop wordt getoond: hilarische toestanden met bad bunnies en wrekende krokodillen.
Dat op al deze toestanden uitzinnig wordt gereageerd, spreekt voor zich. Uit voorgaande beschrijving blijkt duidelijk dat Mika (en de bijhorende marketing machine) weet hoe een dergelijk gevarieerd publiek aan te pakken. Er wordt veelvuldig meegezongen. Zelfs bij een nieuw nummer (How Much) slaagt hij er in om het publiek weliswaar eenvoudige dingen vol enthousiasme te laten meekwelen. Bovendien spreekt hij vlot Frans (zelfs in die mate dat hij het refrein van Grace Kelly in het Frans zingt) en meer dan behoorlijk Nederlands.
‘Life In Cartoon Motion’ slaagt er al in om je humeur van zwaar bewolkt naar hemelsblauw om te toveren en ook het optreden is een bron van energie om de verdere werkweek door te komen. Een kniesoor die dan nog gaat zeuren over flauwe imitaties. Kching!!
Lange tijd niets gepost … nu wel eentje. Een heel kleintje. We (allez, ik toch) gaan toch proberen om frequenter iets te posten. Een goed voornemen hé …
Misschien morgen al iets, want er is toch redelijk wat gebeurd de voorbije maanden.
